ΥΠΕΡΣΠΑΤΑΛΟ ΚΡΑΤΟΣ

Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου

Ελάχιστοι από τους Έλληνες φορολογούμενους γνωρίζουν που πάνε τα χρήματα, τα οποία κάθε χρόνο καταβάλλουν στο κράτος και ποια ανταποδοτικότητα έχουν για τους ίδιους. Γι΄ αυτό, θεωρούμε σκόπιμο να καταθέσουμε κάποια στοιχεία και να θέσουμε το ερώτημα, γιατί και για ποιους πληρώνουμε φόρους, έμμεσους και άμεσους.

Στη χώρα μας, το κράτος σήμερα διαχειρίζεται περί τα 110 δισεκατ. ευρώ και έχει υπό τον έλεγχό του το 55% της οικονομίας. Το ποσοστό αυτό είναι ίσως το υψηλότερο στην ευρωζώνη και αντιπροσωπεύει 20 δισεκατ. ευρώ παραπάνω σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Επίσης, το κράτος πληρώνει κάθε χρόνο 26.200.000.000 ευρώ χρεωλύσια, ποσοστό το οποίο αντιπροσωπεύει το 10% του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος μας και που είναι από τα υψηλότερα στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ).

Σύμφωνα με την οργάνωση World Economic Forum, το επίπεδο της δημόσιας σπατάλης στην Ελλάδα είναι από τα υψηλότερα στον ανεπτυγμένο κόσμο και ο σχετικός δείκτης συνεχώς ανεβαίνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον δείκτη διαφθοράς, ο οποίος, σύμφωνα με την οργάνωση Διεθνής Διαφάνεια, κατατάσσει τη χώρα μας σε θέσεις που «εποφθαλμιούν» αφρικανικές χώρες όπως η Ουγκάντα. Όσο για εμάς τους φορολογούμενους, τελικώς εργαζόμεθα για το κράτος περί τους έξι μήνες τον χρόνο.

Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο. Για να πληρώνουμε 1.120.000 δημοσίους υπαλλήλους; Για να αμείβονται οι 7.000 απασχολούμενοι σε πολιτικά γραφεία; Για να θησαυρίζουν κάποιοι προμηθευτές του δημοσίου; Για να σαπίζουν σε δημόσιες αποθήκες μηχανήματα και χιλιάδες τόνοι αναλώσιμων προϊόντων; Για να μας εμπαίζουν και να ποδοπατούν την δημοκρατία συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα, κουκουλοφόροι και άλλοι «κοινωνικοί αγωνιστές»;

Προκαλούμε οποιονδήποτε Έλληνα φορολογούμενο να μας πει: Είναι ευχαριστημένος με το οδικό δίκτυο της χώρας; Τον τιμούν, άραγε, τα σχολεία-αχούρια και τα πανεπιστήμια-σταύλοι; Αισθάνεται ασφάλεια; Εκτιμά ότι, όταν συναλλάσσεται με την δημόσια διοίκηση τον σέβονται; Έχει την αίσθηση ότι προστατεύεται σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, ή ακόμα και ηθελημένων εγκληματικών ενεργειών, όπως οι εμπρησμοί δασών;

Αν οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι αρνητικές, τότε προβάλλει αμείλικτο το αρχικό μας ερώτημα: Γιατί πληρώνουμε φόρους;

Δυστυχώς, σπάνιοι είναι οι φορολογούμενοι που θέτουν στον εαυτό τους το ερώτημα αυτό. Όπως θα έλεγε και ο φιλόσοφος Εντγκάρ Μορέν, εθίζονται στην υπάρχουσα κατάσταση και τελικώς βρίσκουν ότι είναι φυσιολογικό να έχουμε αναποτελεσματικές κυβερνήσεις, ανίκανες δημοτικές αρχές και οργανωμένες απάτες με στόχο το δημόσιο χρήμα -δηλαδή, το δικό μας. Ακόμα χειρότερα, ενώ ο φορολογούμενος πολίτης βομβαρδίζεται καθημερινά από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) για την ακρίβεια, χωρίς κανείς να του λέει ποιες είναι οι ουσιαστικές αιτίες της, ουδείς λόγος γίνεται για το κόστος του κράτους σε σύγκριση με αυτά που προσφέρει.

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι, μεταξύ των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ, η Ελλάδα έχει την ακριβότερη δημόσια διοίκηση, η οποία αντιπροσωπεύει 7% του ΑΕΠ μας, ή το ποσό των 18 δισεκατ. ευρώ. Ουδείς έχει συνειδητοποιήσει ότι ο δείκτης σπατάλης του ελληνικού κράτους επιβαρύνει τις επιχειρήσεις και τους φορολογουμένους με άλλα 12 δισεκατ. ευρώ. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και τα αφανή ελλείμματα δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών.

Ωστόσο, πέρα από την όντως ζοφερή κατάσταση της κρατικής μηχανής και του πολιτικού πελατειακού συστήματος που την συντηρεί και την αναπαράγει, τα χειρότερα είναι καθ΄ οδόν. Διότι, όπως επισημαίνουν διεθνείς οργανισμοί, την άσχημη εικόνα των δημοσίων οικονομικών στην Ελλάδα θα επιβαρύνει μελλοντικά η γήρανση του πληθυσμού και οι επιπτώσεις της στις δημόσιες δαπάνες, που συνιστούν απειλή για τη βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών. Οι δαπάνες για συντάξεις και υγειονομική περίθαλψη αναμένεται να αυξηθούν, να διπλασιασθούν, από το σημερινό 11%, σε 21% το 2040. Σε συνδυασμό δε με τις δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους, θα δημιουργήσουν αδιέξοδα στην χρηματοδότηση επενδύσεων και άλλων δράσεων αναπτυξιακής και κοινωνικής πολιτικής.

Συνεπώς, πέραν της αναγκαίας μεταρρυθμίσεως του συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως, η μείωση του δημοσίου χρέους, ο περιορισμός των κρατικών σπαταλών και ο εξορθολογισμός του απερίγραπτου συντεχνιακού κράτους είναι ενέργειες εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και αυτής της δημοκρατίας μας.

Επείγει λοιπόν η λήψη θαρραλέων μέτρων προς την κατεύθυνση αυτή, όπως η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων, η καλύτερη αξιοποίησή τους, η διεύρυνση της φορολογικής βάσεως, ο περιορισμός της φοροδιαφυγής και των υψηλών εισφορών στην κοινωνική ασφάλιση και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητος. Σημαντική, επίσης, για μία ευνομούμενη κοινωνία, είναι και η κατάργηση αναρίθμητων συντεχνιακών προνομίων, τα οποία στρεβλώνουν την κοινωνική συνοχή και παραμορφώνουν την δημοκρατία. Διότι, η ασύδοτη και αδίστακτη εκμετάλλευση, από τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, μεμονωμένων μοχλών πιέσεως, και η ομηρία της κοινωνίας, μόνον προς τον νόμο της ζούγκλας οδηγεί...

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΣΤΙΑ 
Ημ/νία Δημοσίευσης: Τρίτη, 3 Φεβρουαρίου 2009

Πηγή Φωτό:www.economist.com

"Η ανάρτηση των άρθρων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν σημαίνει και απόλυτη ταύτιση με το περιεχόμενο των ιδεών του αρθρογράφου. Τα άρθρα αξιολογούνται ως ενδιαφέροντα για προβληματισμό"