Του Δ.Αβραμόπουλου, Εφημερίδα: “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ”
Σε λίγα εικοσιτετράωρα θα έχουν κλείσει οι κάλπες, που θα αναδείξουν το νέο αρχηγό της Ν.Δ. Μέσα από τις ίδιες κάλπες, όμως, θα πρέπει να ανοίξει ο δρόμος που θα επιτρέψει στη σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση να ξαναδεί το δρόμο της προς την εξουσία ηγούμενη μιας νέας μεταπολίτευσης.
Της νέας μεταπολίτευσης που χρειαζόμαστε για να απαλλαγούμε από τις κακοδαιμονίες που μας κληροδότησε η προηγούμενη. Της νέας μεταπολίτευσης που απαιτούν οι δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις του τόπου μας προκειμένου να σχηματιστούν σύγχρονες πλειοψηφίες πάνω σε συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις και λύσεις με σχέδιο, στόχους και προϋποθέσεις για την υπέρβαση της δίδυμης πια πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Ήλθε και στην Ελλάδα, η ώρα της πολιτικής του συγκεκριμένου.
Σ’ αυτό το δρόμο συναντηθήκαμε με τον Αντώνη Σαμαρά. Απεγκλωβίσαμε τη διαδικασία της εκλογής της νέας ηγεσίας από τα κλειστά κυκλώματα των κομματικών μηχανισμών, η λογική των οποίων ανακυκλώνει την εσωστρέφεια και αναπαράγει τα αίτια που οδηγούν σε ήττες.
Πολιτικοποιήσαμε την αντιπαράθεση για την εκλογή της νέας ηγεσίας, ώστε να είναι προάγγελος νέων νικηφόρων στρατηγικών και όχι μία άγονη σύγκρουση υπονομευτική της ενότητας.
Χρειάζεται τώρα να συνεχίσουμε με την εντολή της εκλογικής βάσης, για να ολοκληρώσουμε την πορεία προς τον ριζικό εκδημοκρατισμό και εκσυγχρονισμό της μεγάλης ελληνικής Κεντροδεξιάς. Την πορεία που θα χαράξουμε μετατρέποντας σε καταστατική μας αρχή τη συνταγματική επιταγή της λαϊκής κυριαρχίας, που εγγυάται την ενότητα της παράταξής μας και τη δημοκρατική νομιμοποίηση των ηγεσιών της.
Την πορεία που θα ολοκληρώσουμε με τη στρατηγική ανασυγκρότηση της Ν.Δ., την επικαιροποίηση της ιδεολογίας της και την αποσαφήνιση της φυσιογνωμίας της.
Είναι για μας αδιανόητο μια παράταξη της οποίας η νεολαία κυριάρχησε ως πρωτοπορία εξευρωπαϊσμού και ανάπτυξης της χώρας μας, να βρίσκεται σήμερα ξεκομμένη από τα νεότερα και παραγωγικότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Γι’ αυτό και το διακύβευμα της 29ης Νοεμβρίου δεν είναι η απλή εκλογή μιας νέας ηγεσίας. Είναι η αποφασιστική επιλογή μιας στρατηγικής μέσα από την οποία θα ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και θα αναγορευθούμε γρήγορα σε εν αναμονή εναλλακτική λύση διακυβέρνησης.
Καμία ηγεσία, όσα προσωπικά χαρίσματα κι αν διαθέτει, δεν αρκεί από μόνη της για να ξεπεραστεί η δυσπιστία που τροφοδοτεί η αναντιστοιχία ανάμεσα στα υφιστάμενα και διαρκώς εντεινόμενα προβλήματα της κοινωνίας και των λύσεων που προτείνονται, εφαρμόζονται ή αθετούνται, χωρίς, όμως, να παράγουν αποτελέσματα από τα εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα.
Αυτή η κρίση αποτελεσματικότητας είναι που απειλεί την πολυσυλλεκτικότητά μας. Αυτή η πολυσυλλεκτικότητα είναι που πρέπει να ανακτηθεί μέσα από την ανταπόκριση σε πραγματικά διακυβεύματα και όχι μέσα από την προβολή προσχηματικών διλημμάτων.
Προσχηματικό είναι το δίλημμα που εμφανίζει τις δύο στρατηγικές επιλογές ως επιλογές ανάμεσα σε ένα ιδεολογικά καθαρό αλλά μικρό κόμμα που επιστρέφει στις ρίζες των παραδόσεών του και σε ένα μεγάλο αλλά ιδεολογικά ασαφές κόμμα που απευθύνεται στο ευρύτερο εκλογικό σώμα των μετακινουμένων ψηφοφόρων.
Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θέλουμε, πράγματι, ένα κόμμα με σταθερό προσανατολισμό, σαφείς θέσεις και ολοκληρωμένες προτάσεις, που με τη δύναμη των ιδεών του, το θάρρος της γνώμης του και την καθαρότητα των απόψεών του να πείθει την πλειοψηφία των πολιτών σφυρηλατώντας συγκεκριμένες κοινωνικές συμμαχίες. Ή αν θέλουμε ένα πλαδαρό κόμμα που πορεύεται βλέποντας και κάνοντας, χωρίς σταθερή βάση, ιδεολογικό στίγμα, δεσμευτικές θέσεις και ξεκάθαρες κοινωνικές αναφορές.
Ένα κόμμα, δηλαδή, που να απευθύνεται σε όλους χωρίς να λέει σε κανέναν τίποτα, περιμένοντας να ωριμάσει το φρούτο της φθοράς των αντιπάλων και να επωφεληθεί από τις ανακλαστικές μετακινήσεις του πολιτικού εκκρεμούς.
Θα το πω χωρίς περιστροφές: μια τέτοια επιλογή θα παγιδεύσει μακροχρόνια τη Ν.Δ. μέσα σε ένα ιδεολογικό κενό, που θα την αφοπλίσει στρατηγικά και θα την ακινητοποιήσει πολιτικά σε μειονεκτικές θέσεις και αντιπαραγωγικές συμπεριφορές.
Είναι μια επιλογή χαλαρής πολιτικής, που ισοδυναμεί με παραίτηση από την αποστολή ενός κόμματος εξουσίας που υπάρχει για να καθοδηγεί την κοινωνία και όχι για να διαχειρίζεται τις δυσαρέσκειές της. Γιατί μια τέτοια διαχείριση είναι που θα μετατρέψει τη Ν.Δ. σε κόμμα απλής διαμαρτυρίας, χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογία.
Ξεκάθαρη είναι η ιδεολογία που αφαιρεί τις παρωχημένες προκαταλήψεις για να τις αντικαταστήσει με τις σύγχρονες αντιλήψεις για την οργάνωση της οικονομίας, του κράτους και της κοινωνίας σύμφωνα με τις αρχές της πολιτικής ελευθερίας, της οικονομικής ανταγωνιστικότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, απορρίπτοντας, ταυτόχρονα, όλες εκείνες τις νεοφιλελεύθερες απόψεις που συνέδεσαν τον φιλελευθερισμό με την ασυδοσία των αγορών και την κοινωνική αναλγησία.
Ξεκάθαρη είναι η ιδεολογία που θέλει τη Ν.Δ. να υπάρχει όχι μόνο ως ένα κόμμα που γεννήθηκε στην εξουσία και συντηρήθηκε απ’ αυτή, αλλά σαν ένα κόμμα που μπορεί να υπάρξει και έξω απ’ αυτήν, δημιουργώντας δεσμούς ουσίας με τις αξίες, τις αρχές και τις πεποιθήσεις μιας αγωνιζόμενης για την προκοπή της κοινωνίας.
Ξεκάθαρη είναι η ιδεολογία που δεν παράγεται σε εργαστήρια επικοινωνιολόγων και αποδίδεται με τεχνητή χαρισματικότητα, αλλά με στιβαρές πολιτικές στρατηγικές που απευθύνονται στα παραγωγικά στρώματα και τις δημιουργικές δυνάμεις συγκροτώντας μαζί τους κοινωνικά μέτωπα απέναντι στον κρατισμό, το λαϊκισμό και τον άκρατο νεο-φιλελευθερισμό.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση θέλουμε να ξαναστήσουμε μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά την ιδεολογική μας υπεροχή και στην Ελλάδα όπως και σε όλη την Ευρώπη, που θα οδηγήσει στην πολιτική κυριαρχία τη μεγάλη, σύγχρονη, δυναμική, ελληνική Κεντροδεξιά.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση θα συγκλίνουν οι δυνάμεις του κέντρου από το οποίο προσπαθούν να μας εμφανίσουν απόμακρους όσοι δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί ότι η «στρατηγική του μεσαίου χώρου» είναι ένα ιδεολόγημα χωρίς κανένα νόημα. Είναι, όπως λέει ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, «το ιδεολογικό στίγμα του κενού, είναι ένα εφεύρημα επικοινωνιακό και όχι ένα μέγεθος πολιτικό».
Είναι μία επινόηση θολή. Είναι μία περιοχή με λιμνάζοντα ύδατα, όπου αλιεύουν οι επιτήδειοι το αόριστο και το απολίτικο. Άλλο μεσαίος χώρος και άλλο το πολιτικό και κοινωνικό κέντρο, το σημείο όπου αναζητούνται συνθέσεις υψηλής αποτελεσματικότητας και συναινέσεις σταθερής αξίας και ποιότητας, στα πλαίσια του κοινωνικού φιλελευθερισμού.
Αυτή ήταν και η στρατηγική σύλληψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που σηματοδότησε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και αυτό θα σηματοδοτήσει ξανά τη νέα μεταπολίτευση, που στην ουσία ξεκινάει με την εσωτερική θεσμική επανάσταση στη Νέα Δημοκρατία, αξιοποιώντας την εμπειρία της περιόδου αυτής, παραμερίζοντας το λαϊκισμό και ανοίγει δρόμους στο πολιτικό μας σύστημα, που θα μας οδηγήσει στη Νέα Ελλάδα.