ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΕΣΤΙΑ»
ΟΛΕΘΡΙΑ Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΓΙΑ ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Μέχρι το βράδυ της παρελθούσης Κυριακής, κανένας δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι η Νέα Δημοκρατία θα ελάμβανε στις εκλογές το χαμηλότερο ποσοστό από τότε που υπάρχει ως κόμμα. Το προηγούμενο κατώτατο ποσοστό ήταν το 35,9%, που είχε λάβει η Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 1981, υπό την ηγεσία του Γ. Ράλλη. Ουδείς λοιπόν διενοείτο ότι υπό την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή θα έφθανε να υπολειφθεί ακόμη και αυτού του αρνητικού ρεκόρ κατά 2,4 μονάδες.
Ομολογία αποτυχίας
Πολλά ελέχθησαν και εγράφησαν την εβδομάδα αυτή για τις αιτίες της συντριβής. Όμως ο πραγματικός λόγος ήταν ένας: Η απόφασις του Πρωθυπουργού να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές στο μέσον της θητείας του. Αυτό ισοδυναμούσε με ομολογία αποτυχίας της Κυβερνήσεώς του και εμμέσως απεκάλυπτε πρόθεση απεμπλοκής του από τα πρωθυπουργικά καθήκοντα. Τα περί νωπής εντολής αποτελούσαν πρόσχημα. Διότι ακόμη και αν την ελάμβανε ο κ. Καραμανλής, τι θα άλλαζε; Άραγε πίστευε κανείς, ότι η Νέα Δημοκρατία θα ξεπερνούσε το 41,8% των εκλογών του 2007, ώστε να αυξήσει την κοινοβουλευτική της δύναμη;
Στις 2 Σεπτεμβρίου, όταν ο κ. Καραμανλής ανεκοίνωσε από την τηλεόραση την απόφασή του να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές, ουσιαστικώς απεκάλυψε την αδυναμία του να κυβερνήσει. Κάτι που, όπως απεδείχθη από την έκβαση των εκλογών, ο ελληνικός λαός το διαισθάνθηκε. Είναι αδιανόητο μία κυβέρνησις να προσφεύγει κάθε δύο χρόνια σε πρόωρες εκλογές επικαλούμενη ως εθνικό θέμα την οικονομία και να επιρρίπτει τις ευθύνες στην αντιπολίτευση ότι δεν την αφήνει να κυβερνήσει. Εκεί κρίνεται η αποτελεσματικότης κάθε κυβερνήσεως. Οφείλει να δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες, ώστε να μπορεί να κυβερνήσει.
Το ότι η Κυβέρνησις Καραμανλή δεν το επέτυχε αυτό κατά τα δύο τελευταία χρόνια, αποδίδεται στην ίδια. Άλλωστε μετά τη νίκη της στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε σε μεγάλη κρίση και για αρκετό διάστημα δεν υπήρχε ουσιαστική αντιπολίτευσις. Τα προβλήματα τα δημιούργησε μόνη της η Κυβέρνησις. Και δεν έφταιγαν μόνο τα σκάνδαλα και το νοσηρό κλίμα που δημιουργήθηκε με την συνδρομή των μέσων ενημερώσεως. Το κύριο πρόβλημα ήταν η ίδια η κυβερνητική πολιτική που απέτυχε να λύσει τα προβλήματα των πολιτών, καθώς και οι ανεκδιήγητοι κυβερνητικοί χειρισμοί.
Η δεύτερη αυτή θητεία της Κυβερνήσεως Καραμανλή, που διεκόπη άδοξα στο μέσον της, ήταν μία από τις χειρότερες κυβερνητικές περιόδους που έζησε ο τόπος μετά την Μεταπολίτευση. Και δεν έφταιγε για αυτό η οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 152 και στη συνέχεια 151 εδρών. Άλλωστε και η Κυβέρνησις Μητσοτάκη είχε κυβερνήσει επί 3,5 χρόνια με ανάλογο αριθμό βουλευτών. Αλλά έκανε έργο. Και πάντως, μέχρι την τελευταία ημέρα της παραμονής της στην εξουσία έδινε μάχη. Ενώ τώρα ήταν φανερό ότι ο Πρωθυπουργός είχε καταθέσει τα όπλα, η δε προσφυγή στις κάλπες ήταν απλώς η πιστοποίησις.
Συλλογικές ευθύνες
Σε αυτήν την πορεία αυτοκαταστροφής φέρουν τεράστιες ευθύνες και όσοι παρέσυραν τον κ. Καραμανλή στην απόφαση περί πρόωρων εκλογών, καθώς και όσοι δεν προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Αλλά ακόμη και αν υποτεθεί ότι εκείνος ήταν αμετάπειστος και είχε αποφασίσει να απεμπλακεί από τα πρωθυπουργικά καθήκοντα, ο ενδεδειγμένος δρόμος ήταν να παραιτηθεί από το αξίωμα του Πρωθυπουργού, ώστε να αναδειχθεί νέος Πρωθυπουργός από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Όχι μόνο διότι αυτό επιτάσσει το Σύνταγμα για τέτοιες περιπτώσεις, αλλά διότι έτσι θα απετρέπετο η εκλογική συντριβή του κόμματός του.
Ήδη, τα τεκταινόμενα στη Νέα Δημοκρατία είναι αποτέλεσμα του τρόπου αποχωρήσεως του μέχρι χθες ηγέτου της. Οδήγησε το κόμμα του σε βαριά εκλογική ήττα και το ίδιο βράδυ ανεκοίνωσε ότι αποχωρεί. Αυτά δε, χωρίς καμία προεργασία για την ομαλή διαδοχή του. Το 2004, κάποιοι είχαν χλευάσει τον κ. Σημίτη για τον τρόπο με τον οποίο παρέδωσε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον κ. Παπανδρέου. Όμως εκείνος έκανε τότε ό,τι θεωρούσε καλύτερο για το κόμμα του. Ενώ ο τρόπος αποχωρήσεως του κ. Καραμανλή διακυβεύει την συνοχή της Νέας Δημοκρατίας.
Ημ/νία Δημοσίευσης: Σαββατο, 10 Οκτωβρίου 2009
Πηγή Φωτό:
«Η ανάρτηση των άρθρων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν σημαίνει και απόλυτη ταύτιση με το περιεχόμενο των ιδεών του αρθρογράφου. Τα άρθρα αξιολογούνται ως ενδιαφέροντα για προβληματισμό.»