Του Αντώνη Καρκαγιάννη
Εφημερίδα:Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Το στάδιο του Ιγκλγουντ, όπου η Μαντόνα συνήθιζε να οργανώνει τις συναυλίες, απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από το Χόλιγουντ και το Μπέβερλι Χιλς. Εκεί, λοιπόν, σ’ αυτό το στάδιο, μια φιλαθρωπική οργάνωση αποφάσισε να οργανώσει εβδομάδα δωρεάν ιατρικής εξέτασης σε εκείνους που είχαν ανάγκη και δεν μπορούσαν να πληρώσουν.
Από τη γύρω περιοχή συνέρρευσαν περίπου δέκα χιλιάδες άνθρωποι που είχαν κάποιο πρόβλημα υγείας, αλλά δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να ενταχθούν στο υπάρχον σύστημα ιδιωτικής ασφάλισης ή τα χρήματα που απαιτούνται για να επισκεφθούν έναν καρδιολόγο ή έναν οδοντίατρο. Αυτοί είναι οι ανασφάλιστοι των ΗΠΑ που υπολογίζονται περίπου σε 50 εκατ.
Το παράδειγμα δείχνει το κοινωνικό κενό που υπάρχει και ταυτόχρονα την ανάγκη να υπάρξει, έστω παράλληλα προς το ισχύον ιδιωτικό, ένα άλλο διαφορετικό σύστημα ασφάλισης που θα καλύψει τα 50 εκατ. των ανασφάλιστων. Φυσικά με τη συμμετοχή του κράτους. Αυτό το τελευταίο, η ανάμειξη του κράτους σε υποθέσεις που θεωρούνται ιδιωτικές, όπως είναι η υγεία, η ασθένεια, η ευημερία ή η φτώχεια κ.λπ., φαίνεται ότι έρχεται σε αντίθεση και με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αλλά και με τη νοοτροπία μεγάλου πλήθους Αμερικανών πολιτών. Ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα σε τελευταία του ομιλία είπε ότι «δεν του είναι δύσκολο να πείσει τα 50 εκατ. των ανασφάλιστων για τα πλεονεκτήματα του νέου συστήματος κρατικής περίθαλψης που προτείνει. Του είναι όμως πολύ δύσκολο να πείσει τα πολύ περισσότερα εκατομμύρια των Αμερικανών που είναι ασφαλισμένοι σε ιδιωτικές εταιρείες και είναι ευχαριστημένοι από την ποιότητα των υπηρεσιών που τους προσφέρονται».
Ο πρόεδρος Ομπάμα μπήκε σε έναν πόλεμο από τον οποίο μπορεί να βγει ηττημένος. Αντίπαλοί του δεν είναι μόνο πολύ ισχυρά συμφέροντα με ισχυρές διασυνδέσεις με την πολιτική και το κράτος (νοσοκομεία, ιατρικό κατεστημένο, φαρμακευτικές εταιρείες, πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα). Γύρω από τους αντιπάλους του συσπειρώνεται μεγάλη πλειοψηφία πολιτών, με κεντρικό και κυρίαρχο φρόνημα την ιδιώτευση, συγκεκριμένη αντίληψη για τη ζωή και την πορεία του ατόμου μέσα στη ζωή. Ενα μέτρο κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης, που στην Ευρώπη είναι σχεδόν αυτονόητο, για τις ΗΠΑ είναι παράλογο και ανορθολογικό. Με αυτό το σύστημα και με αυτό το φρόνημα οι ΗΠΑ γνώρισαν τον θρίαμβο της παγκόσμιας ηγεμονίας, αλλά και της πρωτοπορίας σε όλους τους τομείς. Είναι πολύ φυσικό να δυσπιστούν σε οποιοδήποτε άλλο σύστημα κοινωνικών αξιών.
Ο πρόεδρος Ομπάμα μπορεί να ηττηθεί ή να εξαναγκαστεί σε συμβιβασμό. Το ιδεολογικό άνοιγμα όμως που επιχειρεί, προτείνοντας ένα μέτρο πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης με τη μεσολάβηση του κράτους (αναγνωρίζοντας τον αναδιανεμητικό του ρόλο), δεν θα κλείσει εύκολα. Πάντοτε θα υπάρχει και μάλλον θα αυξάνεται η «μειοψηφία» των 50 εκατ. φτωχών και ανασφάλιστων.
Η Ευρώπη ζει ακριβώς την αντίθετη εμπειρία. Η κρατική ασφάλιση γίνεται συνεχώς και περισσότερο δαπανηρή (για πολλούς λόγους) και από άλλο δρόμο μπορεί να οδηγήσει στο σημείο της έκρηξης.
Ημ/νια δημοσίευσης: Τρίτη, 10 Αυγούστου 2009
«Η ανάρτηση των άρθρων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν σημαίνει και απόλυτη ταύτιση με το περιεχόμενο των ιδεών του αρθρογράφου. Τα άρθρα αξιολογούνται ως ενδιαφέροντα για προβληματισμό.»