Του Γιώργου Τερζή
Εφημερίδα:Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Oι κάθε είδους «αντιθέσεις» δεν είναι απλή υπόθεση. Ιδίως όταν έχει προηγηθεί ένα δεκαπενθήμερο διακοπών στην ελληνική περιφέρεια και το μυαλό αρνείται να επιστρέψει στο γραφείο, αλλά παραμένει πεισματικά προσκολλημένο σε παραλίες, τσίπουρα και θερινές συζητήσεις κάτω από την παχιά σκιά του πλατάνου.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η αναζήτηση για το περιεχόμενο των σημερινών «αντιθέσεων». Η… αναζήτηση ενός θέματος που θα προσφέρεται για «γκρίνια», αφού είναι αυτή που, κυρίως, τροφοδοτεί τη δημοσιογραφική γραφίδα. «Να γράψεις για τα διόδια που αυξήθηκαν ενώ οι δρόμοι θα παραδοθούν μετά το 2011», μου προτείνει ένας συνάδελφος.
«Λέω να γράψω για την κατάντια μας με τα χιλιάδες… αδέσποτα αποτσίγαρα και πλαστικά μπουκάλια στις παραλίες, ακόμη και σε αυτές που οι τοπικές κοινωνίες έχουν προνοήσει και παρέχουν «τασάκια» μιας χρήσης και κάδους», απαντώ. «Ναι, ναι, αυτό γράψε… Τέτοιοι είμαστε, απολίτιστοι», παρεμβαίνει συνάδελφος του διεθνούς ρεπορτάζ και ένα ακόμη κείμενο, καταγγελτικό και απαισιόδοξο, ήταν στα σκαριά.
«Αμάν, βρε παιδιά, με αυτή τη μιζέρια», παρεμβαίνει ο Σπύρος, συνάδελφος στο πολιτικό ρεπορτάζ, «δεν είναι όλα μαύρα σε αυτή τη χώρα, υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που σκέπτονται θετικά, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, προσπαθούν να βελτιώσουν έστω και λίγο την καθημερινότητα και τη δική τους και των άλλων». Και αρχίζει να περιγράφει τις ομάδες κατοίκων που έχουν αναλάβει να προστατεύουν το πράσινο του λόφου Φιλοπάππου, ποτίζοντας τα δένδρα, και να μας διηγείται ιστορίες ανθρώπινης καθημερινότητας στη γειτονιά του. Αμέσως θυμήθηκα τη γερόντισσα σε ένα ορεινό χωριό της Μεσσηνίας που μας κέρασε, προ πέντε ημερών, βυσσινάδα, όταν σταματήσαμε για οδηγίες έχοντας χαθεί σε κάποιους αχαρτογράφητους χωματοδρόμους. Αλλά και τους νέους γείτονες στην πολυκατοικία της Αθήνας, που έμειναν επί ημίωρο έξω από το διαμέρισμά μου, ως σκοποί, γιατί αλαφιασμένος όπως επέστρεψα από τις διακοπές άφησα τα κλειδιά πάνω στην πόρτα.
«Ναι, ναι… γράψε για την εμπιστοσύνη των γειτόνων που, φεύγοντας διακοπές, σου εμπιστεύονται τα κλειδιά του σπιτιού τους», παρενέβη εκ νέου ο Απόστολος, ο ίδιος που λίγα λεπτά πριν είχε ξεκινήσει τον κύκλο της συζήτησης με την «γκρίνια για τα διόδια». Και χαμογελαστός περιγράφει πώς «φιλοξενεί» στον κήπο του τα κατοικίδια των γειτόνων του έως ότου επιστρέψουν οι ιδιοκτήτες τους από τις διακοπές…
Κι όμως, και οι δύο εικόνες είναι πραγματικές. Ελληνες είναι όσοι εθελοντικά καθαρίζουν τις παραλίες αλλά και όσοι «ετσιθελικά» αφήνουν τα σκουπίδια τους. Οσοι σπεύδουν να βοηθήσουν έναν γείτονα, έναν απλό περαστικό, έναν άγνωστο κι όσοι εποφθαλμιούν ό, τι δεν τους ανήκει. Οσοι σέβονται τη ζωή τους αλλά και του άλλου οδηγώντας με προσοχή και όσοι παίζουν κρυφτό με το θάνατο προσπερνώντας πάνω στις στροφές, όπως σε πάρα πολλές περιπτώσεις μου συνέβη κατά το προηγούμενο δεκαπενθήμερο.
Ο τρόπος συμπεριφοράς των νεοελλήνων, όπως διαμορφώθηκε την τελευταία εικοσαετία, πόρρω απέχει -είναι η αλήθεια- από την έννοια του πολιτισμού. Κύριος υπεύθυνος, όμως, δεν είναι άλλος από εμάς. Μπορεί κάποια θετικά παραδείγματα να θεωρηθούν εξαιρέσεις. Αν μαζέψουμε το αποτσίγαρο, βοηθήσουμε, επιστρέψουμε το χαμόγελο, είναι σίγουρο ότι πολλαπλασιάζουμε τις πιθανότητες, η σημερινή εξαίρεση να γίνει, σταδιακά, κανόνας.
Ημ/νια δημοσίευσης: Κυριακή, 11 Αυγούστου 2009
«Η ανάρτηση των άρθρων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν σημαίνει και απόλυτη ταύτιση με το περιεχόμενο των ιδεών του αρθρογράφου. Τα άρθρα αξιολογούνται ως ενδιαφέροντα για προβληματισμό.»